z Wieprza, ur. 1933 – zm. 1979

Bardzo twórczy, niespokojny duchem, tworzył dla zachowania pięknej sztuki ludu żywieckiego. Urodził się 22 listopada 1933 roku w Wieprzu, tam też zmarł 6 sierpnia 1979 roku. Rzeźbić zaczął w wieku dwudziestu lat – najpierw małe figurki i zabawki. Lejtmotywem w jego twórczości było życie na wsi. Wystrugał dziesiątki wiejskich postaci z charakterystycznymi narzędziami pracy, liczne scenki rodzajowe, odtworzył też niektóre zwyczaje ludowe. Spośród innych twórców ludowych wyróżniało go częste podejmowanie tematyki kobiecej i rodzinnej („Kobieta i dziecko”, „Macierzyństwo”, „Rodzina”, „Świniarka”, „Kobieta z miarką”, „Matka wiejska z dzieckiem”, „Kobieta modląca się”, „Kobieta z koszałką”, „Kobieta z konewką u nóg”, „Kobieta z warzechą”, „Kobieta z maślnicą” i wiele innych). Osobną grupę stanowiły prace o charakterze sakralnym. Stworzył galerię Frasobliwych, Ukrzyżowanych, Piet, świętych oraz liczne szopki. Zajmował się także tworzeniem postaci historycznych, pamiątek i biżuterii. Jako surowca używał drewna lipy oraz kory świerkowej (z której powstawały piękne ptaszki, kapliczki, podstawki w scenkach rodzajowych). Materiały te obrabiał prostymi narzędziami – scyzorykiem, nożami, dłutami, siekierą. Prace pozostawiał zazwyczaj w stanie surowym, sporadycznie bejcował, a pomalował zaledwie kilka rzeźb.

Jan Ficoń należał do Stowarzyszenia Twórców Ludowych. W latach 1965–1967 i 1969–1972 uzyskał stypendia Ministerstwa Kultury i Sztuki. Brał udział w konkursach o zasięgu regionalnym i ogólnopolskim (zajmując wysokie miejsca) oraz w pokazach organizowanych przez żywiecką grupę plastyków Różni, z którą był związany. Jego prace prezentowane były na zbiorowych wystawach sztuki m.in. w Żywcu, Bielsku-Białej, Środzie Śląskiej, Nysie, Łańcucie, Zabrzu, Gliwicach. Znajdują się w muzeum w Żywcu, Bielsku-Białej, Warszawie, Toruniu, Nowym Sączu, Łodzi i Krakowie oraz w prywatnych zbiorach.